Η οστεοπαθητική ιδρύθηκε στα τέλη του 1800 από τον ιατρό χειρουργό Andrew Taylor Still στο Kirksville, Missouri. Ο Still ήταν γιος ενός χειρουργού και σύντομα ανακάλυψε ότι για να επιτύχει την υψηλότερη δυνατή μορφή υγείας, όλα τα μέρη του σώματος πρέπει να συνεργάζονται αρμονικά. Επηρεασμένος εν μέρει από τη συνειδητοποίηση ότι οι ιατρικές θεραπείες εκείνης της εποχής ήταν σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικές και σε ορισμένες περιπτώσεις, επιβλαβείς, ο Still είχε ως στόχο του να αποκαταστήσει το σώμα στη βέλτιστη υγεία με ελάχιστη χειρουργική και φαρμακευτική παρέμβαση.

Το 1892, ο Still ανέλαβε το πρώτο κύμα 22 φοιτητών οστεοπαθητικής στην Αμερικανική Σχολή Οστεοπαθητικής (τώρα γνωστή ως το Κολλέγιο Οστεοπαθητικής Ιατρικής του Kirksville). Η διδασκαλία της πρώτης τάξης ανδρών και γυναικών (συμβολική της ισχυρής αίσθησης του φιλελευθερισμού του Still) διήρκησε δύο έτη και περιελάμβανε σε βάθος εκπαίδευση στη φυσιολογία και την ανατομία. Ο Still έδωσε πλήρη δικαιώματα πρακτικής στους μαθητές του, και τους απένειμε τον τίτλο D.O (Οστεοπαθητικοί Ιατροί).

Ο βρετανός J. Martin Littlejohn, αφού ανέλαβε δουλειά ως λέκτορας φυσιολογίας στο American School of Osteopathy, εγγράφηκε ως φοιτητής. Έγινε Κοσμήτορας του σχολείου την ίδια χρονιά. Μετά από πικρές διαφωνίες με ορισμένους οπαδούς του A.T. Still σχετικά με τον ρόλο της φυσιολογίας στην οστεοπαθητική, καθώς και άλλους παράγοντες, απελευθερώθηκε από το ρόλο του ως κοσμήτορας και μετακόμισε στο Σικάγο, όπου ίδρυσε το Κολλέγιο Οστεοπαθητικής του Σικάγο το 1900. Η θεωρητική εκπαίδευση επεκτάθηκε και η φυσιολογία έγινε βασικό μάθημα. Λόγω των πολιτικών αλλαγών, ο J. Martin Littlejohn επέστρεψε στη Βρετανία με την οικογένειά του το 1913, όπου εργάστηκε σε νοσοκομεία σε διάφορες θέσεις, έως ότου βοήθησε να ιδρυθεί το η Βρετανική Σχολή Οστεοπαθητικής (British School of Osteopathy) και το Journal of Osteopathy το 1917. Έτσι, μπήκαν τα θεμέλια για την οστεοπαθητική στην Ευρώπη.

Όσοι οστεοπαθητικοί είχαν εκπαιδευτεί στην Αμερική, απαιτούσαν μια σχολή που να διδάσκει ταυτόχρονα οστεοπαθητική και “αλλοπαθητική ιατρική”, δηλαδή τη συμβατική ιατρική. Έτσι, το 1946 ιδρύεται το Κολλέγιο Οστεοπαθητικής Ιατρικής του Λονδίνου (London College of Osteopathic Medicine), στο οποίο προσφέρεται βραχύτερο πρόγραμμα σπουδών στην οστεοπαθητική σε πτυχιούχους ιατρούς.

Παρόλα αυτά, η οστεοπαθητική δεν ήταν νομικά κατοχυρωμένο επάγγελμα υγείας στη Βρετανία μέχρι την εισαγωγή του νόμου για τους οστεοπαθητικούς το 1993, ο οποίος οδήγησε στην ίδρυση του Γενικού Οστεοπαθητικού Συμβουλίου (General Osteopathic Council), καθώς και στο άνοιγμα του μητρώου, το 1998. Όπως και άλλα επαγγέλματα υγείας, η οστεοπαθητική υπόκειται πλέον σε νόμους και οι επαγγελματίες πρέπει να εγγραφούν στο GOsC για να ασκήσουν το επάγγελμα και να χρησιμοποιήσουν τον τίτλο «οστεοπαθητικός».

Από την Βρετανία, οστεοπαθητικοί εγκαταστάθηκαν σε όλη την Ευρώπη και σχολές ιδρύθηκαν σχεδόν σε όλες τις χώρες. Η οστεοπαθητική πλέον είναι πλήρως αναγνωρισμένη στη Μεγ. Βρετανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Φινλανδία, Δανία, Ελβετία, Ισλανδία, Μάλτα και Λίχτενσταϊν. Εκτός Ευρώπης, η οστεοπαθητική είναι πλήρως αναγνωρισμένη στις ΗΠΑ, τη Ν. Αφρική, Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία.